creatie
Hoe kwam de stoet telkens weer tot stand?
Wie?
De stoet van een 30-tal taferelen werd jaarlijks gevormd door compleet onafhankelijke deelnemersgroepen. Dit kon gaan van een groep (oud)klasgenoten, een familie/gezin, een groep buren, een groep (oud)collega’s, jeugdvereniging, sportclub, toneelkring, enz. Het deelnemersveld kwam bijgevolg uit Ursel maar strekt zich ook ver daarbuiten b.v. Gentse kanaalzone. Ook de leeftijd varieerde van heel jong tot bewonderenswaardig oud, en een groep kon bestaan van 2 tot zelf 30 personen.
Evolutie tot 1 samenhangend verhaal voor de stoet:
Vanaf januari begon het comité te brainstormen over een thema en een tijdperk. Tijdens zo’n brainstorm werden al heel wat mogelijke taferelen bedacht. Eind maart werden traditioneel alle deelnemers van vorige stoet + vrije medewerkers zoals naaisters, opbouwers en stoetbegeleiders bedankt op een etentje gevolgd door dans. Die avond was meteen ook de gelegenheid om het nieuwe thema voor te stellen.
In de daaropvolgende maanden werden vervolgens in een 2-tal vergaderingen met de groepsleiders en comité ideeën uitgewisseld. Hierbij lag de nadruk echt op uitwisselen van ideeën, en was het uiteindelijke verloop van de stoet nog steeds onbekend. Het doel was vooral dat elke groep een tafereel vond dat voor hen op het lijf geschreven was en in het vooraf vastgelegde thema van de stoet past.
Pas tijdens de laatste vergadering eind juni werden alle taferelen in een volgorde geschoven om Pierlala’s nieuwe levensverhaal te creëren: van geboorte tot dood, en enkel dit laatste was een zekerheid. Op het einde van de stoet kwam Pierlala steeds te sterven.
Opbouw van de stoet:
Na een deugddoende rustperiode in het bouwverlof werd rond 15 augustus de Pierlalawerf geopend. Elke groep kreeg een wagen toegewezen die het best past bij wat de groep wenst te bouwen. Vanaf dan bouwt de groep zelf, of met behulp van het comité en de vrijwillige medewerkers het decor op. Misschien wat minder zichtbaar bij het betreden van de werf maar niet minder belangrijk, zijn de vele naaisters die vanaf dan specifieke kledij of accessoires naaien.
DE dag:
Dan was het uiteindelijk tijd voor DE dag waar iedereen zo naar toegewerkt had. Een beschrijving van de stoet zelf doen we hier niet. De vele foto-reportages van de vorige stoeten spreken voor zich, maar graag willen we wel nog eens benadrukken dat er heel wat tijd gespendeerd werd om een samenhangend verhaal te gekomen met geschiedkundig correcte taferelen. Dit verhaal werd dan ook steeds meegegeven aan de toeschouwer door middel van de Pierlala-gazet, waar iedereen het nieuwe levensverhaal van Pierlala kon volgen terwijl de stoet voorbijtrok.
En wat na DE dag?
De dag na de stoet was altijd een beetje dubbel: nog wat nagenietend van … , en bekomend van een veel te korte nacht werd gestart met de afbraak. Elke wagen werd weer afgebroken tot zijn oorspronkelijke staat, wachtend op de volgende stoet.
Het werkjaar werd traditioneel nog afgesloten met het “Pierlala’s 4-gangen diner”, wat terug wat inkomsten opleverde voor een volgende stoet. Andere inkomsten werden verkregen via het uitbrengen van het reclameboekje waar bedrijven en handelaars een promotieartikeltje in konden plaatsen, promotieruimte op de website en promotieruimte in de Pierlala-gazet. Tijdens Ursel kermis in juni organiseerde Pierlala ook steeds weer de Pierlala-tombola.
